In juli 2018 besloot ik na héél veel wikken en wegen een Patreon-pagina aan te maken. Via Patreon kunnen je ‘fans’ (of in mijn geval: kijkers) je financieel steunen met een maandelijks bedrag. In dit verhaal lees je hoe ik ben gegroeid van 0 naar 150 patrons, welke bonussen totaal niet en juist wel werkten en waarom sommige patrons weer vertrokken.

Waarom ik Patreon graag wilde proberen:

• De inkomsten uit YouTube via advertenties zijn minimaal (ca. €1 per 1000 views).
• Zeker omdat YouTube mijn video’s vaak niet geschikt acht voor adverteerders (wanneer ik bijvoorbeeld het woord ‘gay’ gebruik in de beschrijving). Meer onafhankelijk zijn van YouTube als platform was een belangrijk doel.
• Commerciële samenwerkingen (gesponsorde video’s, die wél veel geld opleveren) bevallen me vaak niet (ik draag geen horloges, wil geen energiedrank promoten, hoef niet naar een technofeestje).
• Ik heb naast mijn baan bij BNNVARA altijd gefreelancet, maar dat kost eigenlijk meer tijd dan ik wilde. Extra inkomen zou ervoor zorgen dat ik freelance-klusjes waar ik geen zin in had onbezorgd kon afzeggen. Daarnaast wilde ik graag investeren in nieuwe camera-apparatuur.

Waarom ik twijfelde over het aanmaken van een Patreon:

• Het ‘bedelen’ om geld voelt niet prettig. Ik heb eerder een crowdfunding-project gedaan, wat ik aanvankelijk ook ongemakkelijk vond, maar daar kreeg je gewoon een fysieke cd voor terug. Ik vond het vragen om een bijdrage, puur voor mij als videomaker een hoge drempel.
• Patreon in Nederland nog niet heel bekend en heeft alleen creditcard en PayPal als betaalmogelijkheid, voor veel Nederlanders een bezwaar.
• Patreon is opnieuw een tussenpartij, die net als YouTube verdient aan mijn inkomsten. Dus ben ik wederom niet helemaal onafhankelijk.

Team Kijk maar even

Uiteindelijk besloot ik er gewoon in te duiken en ik lanceerde ik op 14 juli 2018 mijn Patreon-pagina met een filmpje. Daarin legde ik uit wie ik ben, wat ik maak, wat Patreon is, waarom ik Patreon wilde proberen en wat je als patron kan verwachten. Ik verzon ‘Team Kijk maar even’ om een community-gevoel te creëren (en ook om een beetje van de verwarrende term ‘patron’ af te komen).

Nu ik het filmpje een jaar later opnieuw bekijk zie ik twee dingen die ik nu anders zou doen:

• De toon is me iets teveel een verkooppraatje. Niet helemaal in lijn met mijn normale video’s.
• Ik zou nu minder nadruk leggen op de extra’s die je als patron ontvang (stickers, naamsvermelding, extra video’s) en veel meer benoemen dat je vooral patron moet worden als je me graag wil steunen omdat je geniet van m’n video’s. Dit had druk voorkomen bij mij en teleurstelling bij patrons.

Beloningen

Ik stelde drie ‘tiers’ in (weer zo’n onbekende Engelse term, die ik omdoopte naar levels):

• Level 1, $1: Welkom bij Team Kijk maar even!
• Level 2, $3: Extra content, previews van nieuwe blogs.
• Level 3 $5: Stickers, invloed op video’s, korting op merch.

Het liep meteen als een trein: binnen een week hadden zich 50 mensen aangemeld en aan het eind van de maand had ik al 85 patrons – veel meer dan ik had verwacht. De gêne die ik had gevoeld voor het vragen om geld was nergens voor nodig: veel mensen lieten weten dat ze zo van mijn video’s genoten, dat ze blij waren eindelijk iets te kunnen teruggeven.

Een van de beloofde ’beloningen’ besloot ik gaandeweg te schrappen: het noemen van nieuwe patrons in video’s. Dit bleek een administratieve nachtmerrie: soms komt een video die eerder is gefilmd pas later online, soms vergat ik het te filmen – ik raakte het overzicht snel kwijt. Bovendien bleek dat niet iedereen er op zat te wachten om genoemd te worden.

Inmiddels heb ik 149 patrons die samen maandelijks $392 doneren. De meeste mensen kiezen voor de middenweg: $3. Een handjevol mensen geeft meer dan ‘nodig’: $10 of zelfs $20.

Hoe groeide ik van 50 naar 149?

Ik bleef mensen werven door Patreon af en toe te noemen in mijn video’s. Niet iedere keer en zeker niet té uitgebreid. Altijd met een duidelijke uitleg: waaróm zou je mij geld geven? Wat heb jij er aan als kijker? En ik benadrukte steeds dat doneren niet verplicht is: je mag gewoon vrolijk gratis mijn video’s blijven kijken. Het promoten van Patreon op andere social media doe ik nauwelijks: veel van mijn Twitter- en Instagramvolgers hebben niets te maken met mijn video’s.

Later heb ik een mini-commercial van ca. 10 seconden gemaakt die ik kan invoegen in m’n vlogs waarin ik heel kort vertel dat deze video mede mogelijk wordt gemaakt door Team Kijk maar even. Hoewel ik de commercial niet te vaak wil inzetten om irritatie te voorkomen, merk ik ook dat de boodschap pas na veel herhaling echt goed aankomt. Na iedere video waarin de commercial verwerkt zit, zie ik weer een kleine groei van m’n Patreon.

Wie zijn die mensen?

De vraag die ik vaak krijg is: wie zijn die mensen dan?! Voornamelijk mensen die ik niet persoonlijk ken, dus veel weet ik niet over ze. Er zitten ook enkele vrienden en familieleden bij die het leuk vinden om me te steunen, maar die zijn zeker in de minderheid. Gelukkig, want daar voel ik me toch een beetje ongemakkelijk bij. Als ik in de kroeg een rondje geef, wil ik niet het grapje horen: ‘Ik betaal eigenlijk via Patreon m’n eigen biertje!’.

97% van de patrons woont in Nederland, verder komen er mensen uit België, Duitsland, Zwitserland, Amerika en Engeland.

En wat willen ze van me?

Het lastigste bleek om erachter te komen wat m’n patrons eigenlijk verwachten. Zijn ze vooral patron geworden voor de tegenprestaties? Verwachten ze iedere week een extra video van hoge kwaliteit? En vinden ze het dan vervelend als die video later alsnog openbaar wordt? Willen ze foto’s zien van opnames, blogs lezen over de totstandkoming van een video?

Ik probeerde van alles, stelde soms letterlijk bovenstaande vragen maar kreeg vaak weinig respons. Dat is volgens mij deels te wijten aan het feit dat mensen hun mail-notificaties uitzetten en dus een nieuw bericht op Patreon nooit te zien krijgen. Hiervoor zou ik een ander communicatiemiddel moeten verzinnen. Er zijn bijvoorbeeld podcasters die voor hun patrons een Whatsappgroep hebben gemaakt.

Ik maakte in een jaar 15 bonusvideo’s speciaal voor Team Kijk maar even. Bijvoorbeeld een kijkje achter de schermen bij de opnames van Gaytalk, mijn complete, ongemonteerde interview met Erwin Olaf, bonusvragen uit een Q&A en bloopers van de hamburgertest. Geen groot kijkcijfersucces: er keken tussen de 8-25 patrons naar (terwijl er ca. 100 ‘recht’ hebben op bonusmateriaal).

Daarnaast kregen patrons soms de primeur van een nieuwe video, zoals de kerst-vlogquiz met Matijn en Dook. Deze zomer konden $3+ patrons alvast al mijn vakantievlogs bingen voordat ze openbaar online kwamen. Daar maakten ca. 50 mensen gebruik van.

Die relatief lage kijkcijfers stelden me aanvankelijk teleur, want ook een bonusvideo filmen en monteren kost tijd. Maar meerdere patrons gaven aan dat ze me helemaal niet steunen vanwege het bonusmateriaal maar omdat ze m’n normale vlogs graag kijken. Ze hoeven niet per se een tegenprestatie voor hun donatie. In dat licht zijn de lage kijkcijfers dus iets positiefs.

Podcast

Het zette me wel aan het denken: ik moest eigenlijk iets maken voor Team Kijk maar even dat niet veel tijd kost om te maken, maar wel leuk is om te krijgen. Zo bedacht ik de podcast, die ca. 2 keer per maand verschijnt voor alle $3+ patrons.

In de podcast vertel ik zonder voorbereiding of montage iets over mijn week, geef ik updates over dingen die in video’s te zien waren en bazel ik wat over zaken die me bezighouden. Ik maakte ook podcast-versies van sommige video’s die zich daar goed voor leenden, zoals de Gaytalk, een Q&A over homoseksualiteit en mijn eerste Tinder-video. In die video’s benoem ik dat er ook een podcast-versie beschikbaar is voor patrons.

Stiekeme luisteraars

De podcasts blijken populair: de eerste drie afleveringen zijn per stuk nu 1000 keer beluisterd en de meest recente 750. Veel meer luisteraars dan er patrons zijn dus – daar lijkt iets mis te gaan. Om het beluisteren laagdrempelig te maken, is de podcast namelijk openbaar beschikbaar in alle podcast-apps. Ik richt me in de podcast wel expliciet tot Team Kijk maar even en vraag ‘stiekeme’ meeluisteraars altijd om te overwegen om zich aan te sluiten. Ook dit levert steevast een paar nieuwe patrons op. Behalve een leuke, niet arbeidsintensieve bonus, werkt het dus ook meteen als reclame voor mijn Patreon-pagina.

Zonnebril

Om te vieren dat ik één jaar Patreon had wilde ik iets doen om mijn ‘grootaandeelhouders’ te bedanken. Dus bestelde ik zonnebrillen met mijn logo erop en ansichtkaarten met een zomerse foto voor iedereen die $5 of meer doneert. Alle andere patrons krijgen 50% korting op de zonnebril. Bovendien kreeg iedereen die $3 geeft een kaartje van me. Hoewel ik wederom van lang niet iedereen een reactie ontving, kreeg ik uit de reacties het gevoel dat zo’n tastbaar cadeautje wel werd gewaardeerd. Overigens kostte het opsturen en de administratie daarbij natuurlijk ook een hoop tijd.

Vertrekkende patrons

Iedere maand vertrokken er ook patrons. Soms omdat hun creditcard ineens werd geweigerd en ze niet bereikbaar waren om dit recht te zetten. En soms omdat ze hun ‘lidmaatschap’ actief opzegden. In totaal vertrokken er in een jaar 34 mensen.

Waarom gingen ze weg?

Bij het opzeggen kun je een zogeheten (anonieme) ’exit survey’ invullen met een aantal voorgeprogrammeerde opties. De meeste genoemde: ‘My fincancial situation changed’ en ‘I only intended to pledge for a limited time’. Prima redenen natuurlijk, maar er vertrokken ook drie mensen met als reden ‘The creator wasn’t engaging like I expected.’ Vervelend om te horen en jammer dat deze mensen me niet eerder een persoonlijk berichtje hebben gestuurd.

Eén persoon vertrok met de pijnlijkste reden: ‘The creator didn’t deliver rewards as promised.’ Hier schrok ik echt van, ook omdat dit mij bij Patreon in een kwaad daglicht zet. Het bleek echter te gaan om een patron van Level 1 ($1) – waar helemaal geen tegenprestatie bij inbegrepen is. Die had het waarschijnlijk niet helemaal goed begrepen – alsnog jammer natuurlijk.

Vergelijkend onderzoek

De vertrekkende patrons deden me altijd wel even twijfelen aan mezelf. Ben ik wel dankbaar genoeg? Geef ik genoeg terug? Is het wel leuk om mij te steunen? Om wat vergelijkingsmateriaal te hebben, besloot ik zelf ook een aantal podcast- en YouTube-creators te gaan steunen. (Tips zijn welkom – het is best lastig om succesvolle Nederlands Patreons te vinden.) Hieruit kon ik wel snel de conclusie trekken dat ik bovengemiddeld actief ben.

Belangrijker dan meer bonusmateriaal produceren is dat ik zorg dat het superduidelijk is waar je als patron aan begint: je moet me vooral steunen omdat je me wîl steunen en niet voor de tegenprestaties. Hier probeer ik me in de communicatie in video’s al meer op te richten.

Daarnaast wil ik nadenken over een nieuwe ’tier’ (een soort super-eindbaas-level) voor mensen die graag meer dan $5 willen geven. Dat zijn er nu nog maar 4, maar ik zie op andere Patreon-pagina’s dat het zin heeft om je superfans hun superfanschap ook te kunnen laten uiten.

Doel

Voorlopig gaat het de goede kant op: mijn views op YouTube stijgen, m’n abonnee-aantal stijgt en het aantal patrons stijgt. Niet snel, maar dat vind ik goed – beter langzaam bouwen aan een loyale ‘fanbase’. $392 is een mooi bedrag waarmee je echt wel wat kan. Het extra geld heb ik het afgelopen jaar besteed aan een nieuwe camera, speld-microfoons, een nieuwe lens, een onderwatercamera en drone-accessoires. Daarnaast gaf het me, zoals ik hoopte, de ruimte om freelance-klusjes en oninteressante samenwerkingen af te zeggen.

Een volgend doel is de advertentiesop m’n kanaal helemaal uitzetten en het ultieme doel zou natuurlijk zijn om volledig te kunnen leven van de Patreon-inkomsten. Maar dat blijft voorlopig nog toekomstmuziek.

Ga naar kijkmaareven.shop om je eigen Kijk maar even-zonnebril te bestellen!

Ik ben vanaf nu de poppunk-curator voor het nieuwe KINK! Dat betekent dat ik iedere week de allerbeste nieuwe poppunk, punkrock, emo en skatepunk verzamel in een playlist genaamd KINK Fast. Iedere woensdag 11 tracks eruit, 11 tracks erbij. Het moet een mooie mix zijn van hard, poppy, snel, beuken en natuurlijk met plek voor Nederlands talent. Tips zijn van harte welkom!

Volg de playlist op Spotify, Apple Music, Deezer of YouTube.

Ik stond dit jaar met een aantal vrienden en BNNVARA-collega’s te genieten van de botenparade tijdens de Pride. Hoewel het voor mij een belangrijk evenement is, voelt het vooral als een feestelijke dag.

Ondanks mijn feeststemming kon niet iedere boot mijn goedkeuring wegdragen. De VVD-boot voelde hypocriet – ze stemden moties voor homo-acceptatie weg en werken de verkrijgbaarheid van PrEP tegen. En ieder jaar is er er een aantal commerciële boten die het imago van hun bedrijf proberen op te poetsen of het gewoon als een leuk personeelsuitje lijken te zien.

En natuurlijk is er ook dit weer een boot vol influencers die je de rest van het jaar nooit meer over LHBTQ-zaken hoort. Jammer omdat het meevaren een mooi statement kan zijn. En zonde omdat meevaren voor bijvoorbeeld voor LHBTQ-jongeren die worstelen met hun geaardheid een geweldige ervaring kan zijn – die ze op deze manier ontnomen wordt door boten vol hetero’s. We nemen nog maar een biertje.

Toen kwam de BNNVARA-boot. Of was de 3FM-boot? Of Frank van der Lende’s boot? Het werd de Bowie-boot genoemd. De wat? Er was gelukkig geen BNNVARA-branding te zien. Ik zeg gelukkig omdat ik me een beetje schaamde. Ik werk met plezier en trots bij BNNVARA en zou het liefst vanaf de kant onze boot willen toejuichen. Een boot vol LHBTQ-jongeren misschien, of asielzoekers, of desnoods niet-hetero medewerkers, presentatoren en kandidaten uit First Dates en Je zal het maar hebben. Maar dan dus wel graag met een LHBT-link.

Hetero’s zijn natúúrlijk welkom op de Pride, op de kade. Liever niet op een boot. Zeker niet met een onbelangrijk thema (Bowie?!), met een presentator die het ongetwijfeld goed bedoelt maar ook vreemde dingen over AIDS op de radio zegt, een boot vol hetero collega’s (en een paar toevallige niet-hetero’s, ok) en ongerelateerde influencers (die vast heel lief zijn en het beste met gays voor hebben), een artiest die niet bepaald bekend staat om hun homovriendelijkheid (Partysquad: “Alle chickies, laat je tieten zien!”) en dat alles eigenlijk vooral ter promotie van een radioshow en een hitlijst (Androgyn Top 10). Zoveel ongepaste en onduidelijke niksigheid en dat op zo’n belangrijke dag die zoveel kan betekenen. En bovendien: waar zijn al deze mensen de rest van het jaar eigenlijk als het over discriminatie of acceptatie gaat? Hoe hebben ze hun plekje op deze boot verdiend? Ik vond het gênant en ik schaamde me heel even voor mijn werkgever.

Ja, leuk natuurlijk dat dat Tim Hofman even met die ene van Stuk TV wilde zoenen voor een viral foto’tje, maar misschien kunnen er nu héél even één dag even géén hetero’s in beeld?! Voor mij is de Pride is meer dan een verkleedfeestje, veel drinken en foute muziek draaien. Waarom durft BNNVARA dat niet te laten zien?